Rozdział 8: To dopiero początek cz.2

No hej misiaczki! Zbliża się Nowy Rok, więc wstawiam wam nowy rozdział. Przybyło was sporo i ciągle piszecie do mnie, co mnie uszczęśliwia i motywuje.
Dzięki! Niżej się rozpisze!



Obudziłam się i poczułam narastający ból głowy. Oparłam się o łokcie. Nie miałam pojęcia gdzie właśnie się znajduję. Leżałam na wygodnym łóżku, nieco wgniecionym, ale mniejsza o to. Na ścianach wisiały plakaty Linkin Park i Beatlesów. Okna zapłonione były ciemnymi roletami. Wszędzie walały się koszulki, bokserki czy spodnie. Wiem jedno. Byłam w pokoju u jakiegoś chłopaka. Ale za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć jakiego i jak tu się znalazłam. Wspomnienia wróciły na zawołanie -Lucy! Lucy!- ktoś do mnie krzyczał, a mi robiło się coraz cieplej. Delikatnie mnie podniósł i zaniósł na rękach do samochodu. Znalazłam się w ich mieszkaniu. Położył mnie na swoim łóżku, muskając przy tym moją szyję. Nie rozumiałam co się dzieje, gdy on szepnął: jesteś bezpieczna. Leże w łóżku Harr'ego Stylesa. Wiele fanek chciałoby się znaleźć na moim miejscu, ale mi nie było zbyt wesoło. Straciłam ostatnie osoby którym mogłam zaufać. Ciocie, która płaciła za wszystko i pracowała dla mnie. Wujka, który zawsze się ze mną śmiał z byle czego, nawet gdy sytuacje były poważne. Zrzuciłam z siebie kołdrę i ruszyłam w poszukiwaniu łazienki co nie było trudne bo znajdowała się za drzwiami które były się w pokoju Stylesa. Spojrzałam w lustro. Przede mną stała drobna i wychudzona postać, która nie jadła od dłuższego czasu. Jej oczy były podkrążone. Nie miała czym płakać, więc wydawała z siebie tylko ciche pojękiwania. Jej włosy nie myte od trzech dni miały wplątane w kosmyki popiół. Popiół ze swojego poprzedniego mieszkania. Miała po rozdrapywany lakier, a ciuchy prawie podarte. Wyglądała jak bezdomna. Nie przypominała dawnej Lucy Jones. Tamta była zadbana i zgrabna, chodziła w czystym mundurku, a włosy zazwyczaj miała związany w warkocz. Wysypiała się i nie płakała. Nie doceniała mamy. Nie doceniała tego czym jest szczęście które ją otaczało. A teraz wszystkiego żałuje. Tego, że istnieje zamiast jej mamy, cioci czy wujka. Za ojcem nie tęskniła. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że on sprawiał im największą krzywdę. Zdradzał mamę z sekretarką, a ta osoba w lustrze w to nie wierzyła. Była zapatrzona w tatę nie widząc jak cierpi mama. Odwróciłam się od lustra. Nie mogłam patrzeć na tą bezradną i zadufaną osobę. Tą osobą jestem ja. Pieprzone życie! Wbiłam sobie żyletkę w rękę, która nie wiem jak znalazła się w mojej ręce. Zaczęłam krwawić, cholernie mnie to bolało. Poczuj się jak mama! Sprawiałam jej ból każdym swoim słowem i nigdy nie powiedziałam jej, że ją kocham. Nigdy. Naprawdę nigdy. -Lucy!- ktoś silny przyciągnął mnie do siebie obejmując ramionami. -Co.. co ty zrobiłaś?- wyjąkała ta osoba wkładając kosmyki moich włosów za ucho. -Nienawidzę siebie. Nie mam nikogo bliskiego- szepnęłam. -Jak możesz tak mówić?! Jestem przy tobie! Spójrz na mnie!- krzyknął zachrypniętym głosem. Przede mną stał Harry, bez koszulki, bez spodni, w samych bokserkach. Normalnie to chciałabym się zapaść pod ziemię, albo zarumieniłabym się jak burak. Ale to nie była normalna sytuacja. -Harry daj mi odejść.- wydukałam ledwie słyszalnym tonem. -Nie.- przytulił mnie mocniej. -Ale ja chce.- próbowałam dalej. -Ale ja chce mieć cię przy sobie. Każdy czegoś pragnie. Każdy ma marzenia, które są realne i mniej realne.- powiedział mi do ucha. -Zostaniesz?- spytał. -Zostanę.- wtuliłam się w jego tors. Jakby ktoś nas zobaczył w zaistniałej sytuacji, pomyślałby sobie, że jesteśmy parą. *Harry* Położyłem ją w wannie. A co miałem zrobić? Bałem się zostawić ją na chwilę samą. Bałem się, że ją stracę. Zająłem się szukaniem bandażu co nie odniosło się sukcesem. Chwyciłem swoją ulubioną koszulkę i zawiązałem ją w okół rany, aby nie zakrwawiła się na śmierć. Wziąłem ją na ręce. Była taka lekka, niczym piórko. Nawet z rozmazanym makijażem wyglądała jak anioł. Jej ciało było bezwładne, ale oddychała. Nałożyłem na nią moją koszulę, bo pewnie było jej zimno. Zszedłem na górę. -Chłopaki pomóżcie!- zaniosłem ją do salonu gdzie nikogo nie było. -Harry coś ty jej zrobił?!- wbiegł Louis. -Chciała się zabić, pieprzoną żyletką!- warknęłam i wyciągnąłem kluczyki z kieszeni. -Pomóż mi ją zanieść do samochodu!- powiedziałem otwierając im drzwi do garażu. Usiadłem za kierownicą. Moje ręce się trzęsły jak cholera. Poza tym było mi zimno. Miałem założone tylko spodnie które szybko wcisnąłem na siebie w salonie. -Ja poprowadzę, ty nie jesteś w stanie.- zabrał mi kluczyki Tomilson
-Dzięki.- oznajmiłem.
Usiadłem z tyłu kładąc głowę Lucy na moich kolanach. Głaskałem ją po głowie, a całemu zdarzeniu przyglądał się Louis przez lusterko. -Co?- spytałem. -Nic. Tylko dziwi mnie to, że tak się ją przejąłeś.- oznajmił z uśmiechem na twarzy. -Kocham ją.- szepnąłem tak abym tylko ja to usłyszał. No ostatecznie doszłoby to do Lucy, ale była nieprzytomna. Wziąłem ją na ręce i wysiadłem z nią z samochodu. Nie było paparazzi, co dziwne. Wbiegłem do szpitala lekko zdyszany. -Pomóżcie mi!- krzyknąłem. Lekarze zabrali ją i zanieśli do którejś sali, a ja usiadłem na krześle które stało nieopodal. Nie mogłem wejść. Wszystkie pielęgniarki zjadały mnie wzrokiem. No tak, nie miałem na sobie koszulki. -Przepraszam, ale potrzebuję pana pomocy. Chciałabym uzupełnić dokumentację dziewczyny którą pan przyniósł. Imię i nazwisko?- uprzejma blondynka podeszła do mnie z papierami. -Lucy Jones.- oznajmiłem, nie podnosząc głowy. -Wiek? Numery do bliskich?- pytała dalej. -Ma.. 18 lat.- nie byłem pewny. Tak mało o niej wiem. -Bliskich z tego co wiem to nie ma. Ostatnimi osobami których miała to wujek i ciocia, zginęli w pożarze.- wydukałem. -Rozumiem. A pan, kim dla niej jest?- uśmiechnęła się. -Ch.. Przyjacielem.- powiedziałem. Na początku chciałem skłamać. Ale by mnie zabiła gdyby przeżyła. Siedziałem bezradnie jakieś pół godziny, gdy przyszli chłopaki. -Masz koszulkę.- cisnął we mnie tkaniną, Liam. -Jak z nią?- spytał smutny Niall. -Na razie nic nie wiem.- opuściłem głowę. -Wszędzie są paparazzi.- syknął Louis, siadając obok mnie. -Lucy Jones odzyskała przytomność, na szczęście była to nie głęboka rana, ale brawo za słuszną decyzje przywiezienia ją tutaj.-podszedł do nas doktor. Nijaki Carol Smith, jeżeli plakietki nie kłamią. -Prosiła Harr'ego Stylesa do siebie.- dodał po chwili Smith. Widziałem minę Niall'a. Bezcenna. Pewnie jest zazdrosny. *LUCY* -Kocham ją. Pewnie myślał, że tego nie słyszałam, ale ja wszystko czułam i rozumiałam. Gdy mnie głaskał delikatnie po głowie czułam, że unoszę się trzy metry nad niebem, albo jeszcze wyżej. Gdy zakładał na mnie nieporadnie swoją koszulę, myślałam, że motylki w brzuchu rozniosą mnie na kawałki. -Hej.- powiedział cicho Harry, wchodząc na salę. -Hej.- uśmiechnęłam się. -Jak się czujesz?- spytał. -A jak mam cię czuć po próbie samobójczej? Dziękuje, że byłeś wtedy ze mną.- dotknęłam jego ręki. Czuliście się kiedyś tak, jakbyście unosili się w przestworzach, a w waszym brzuchu wszystko się kręciło i robiło fikołki? Jak tak właśnie się czuje dotykając jego rękę. -Nie ma za co.- szepnął siadając obok mnie. -Zostałeś mi tylko ty.- wydukałam. -A Niall? Louis?- spytał. -Ich przy mnie nie było, gdy chciałam się zabić oraz przy śmierci mojej cioci i wujka. Ty wtedy ze mną byłeś. Jestem ci winna przysługę której do końca życia nie zdołam ci wynagrodzić.- łzy cisnęły mi się do oczu. -Shh.. Już jest wszystko dobrze.- pocieszał mnie. Nigdy nie będzie dobrze. Zawsze coś w nieoczekiwanym momencie musi się spieprzyć. O, tak po prostu! Bo Bóg miał taką zachciankę! *Harry* Zasnęła po piętnastu minutach. Puściłem jej rękę i pocałowałem ją w policzek. -Wierze w ciebie.- szepnąłem. Wstałem i ruszyłem do wyjścia. -Jak z nią?!- dobiegł do mnie Louis. -Śpi.- zdołałem na nieśmiały uśmiech. -Ale lepiej jest z nią?!- dopytywał. -Tak, Lou.

-Doktor powiedział, że jeżeli Lucy się zdecyduje to wypiszą ją jutro.- podszedł do nas Niall. -Musi zamieszkać u nas!- wpadł na pomysł Tomilson. -Ale gdzie? Nie mamy dla niej pokoju.- oznajmiłem. -To już ona zdecyduje.- uśmiechnął się arogancko Niall. Ha! Będzie u mnie i ze mną spać! Spoważniej Styles, spoważniej. Nie liczy się teraz ty i ona. Liczy się jej życie które w ostatnich godzinach zawisło na włosku. Ale żyje, dzięki mnie.
No, no :) To dopiero początek tego ,,złego,,. Ale więcej wam nie zdradzę :) Rok 2014 był dla mnie lekko dziwny i słaby, ale 2015 będzie super. Mam nadzieje, że w waszym przypadku też. Trzeba cieszyć się z wszystkiego, jak chłopcy z 1D <3
Pytanka:
1)Podoba się rozdział?
2)Może być taka długość?
3)Jak myślicie czy Lucy odwzajemnia to uczucie do Hazzusia?

Pozdrawiam i miłej nocy, lub dnia, haha!
Madzia. xoxo